Czym tak naprawdę jest Średniowiecze? Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta...
Aby odkryć całe bogactwo tej epoki należy sięgnąć bardzo głęboko, do samych początków nowożytnej Europy, które mimo wielowiekowych badań, nadal kryją wiele zagadek.
Już samo określenie granic czasowych Średniowiecza na kontynencie europejskim jest niezwykle trudne. Większość historyków skłania się za uznaniem roku 476 n.e. za początek tej epoki. Poprzez upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego i obalenie ostatniego cesarza Romulusa Augustusa, germański władca o imieniu Odoaker, stworzył na gruzach starożytnej Italii, zupełnie nowy twór państwowy znajdujący się pod zwierzchnictwem Bizancjum. Zaś rok 1453 i upadek Cesarstwa Bizantyjskiego, uznawane są umownie za koniec Średniowiecza w Europie.
Niemniej jednak dokładne określenie granic czasowych tej epoki jest praktycznie niemożliwe. Był to bowiem wielowiekowy proces obejmujący szereg dynamicznych zmian, zarówno na polu filozofii, kultury i sztuki, jak i w zakresie reorganizacji struktury państwowej z całą jej administracją. Transformacja ta doprowadziła w końcu do przejścia antyku w zupełnie nową epokę wieków średnich. Warto też wspomnieć o różnicach, jakie wystapiły w trakcie tego procesu, w poszczególnych krajach Europy Zachodniej. Przekształcenia te nie miały bowiem charakteru równomiernego. Czynnikami determinującymi jego szybkość były m.in.: położenie geograficzne, czy poziom zaawansowania rozwoju gospodarczego i kulturalnego. Stąd proces ten były długotrwały i dość zróżnicowany w różnych państwach starego kontynentu.
Łacińska nazwa media aetas - wieki średnie lub medius aevus - wiek średni, została wprowadzona przez pierwszych chrześcijan na określenie czasów w których żyli. Uważali oni bowiem, iż okres Średniowiecza był rodzajem pewnej granicy - interwałem pomiędzy pierwszym a powtórnym przyjściem Chrystusa na ziemię. Potem nazwa ta została utrwalona przez uczonych humanizmu, jednak w nieco innym znaczeniu. Według nich bowiem - wieki średnie były czasem mrocznym, pełnym umysłowej ciemnoty i jakże różnym od współczesnego im humanizmu, który dał przecież początek epoce Renesansu. Toteż w XV i XVI wieku głównym celem definiowania Średniowiecza, jako tzw. media tempora (czasy średnie), była próba określenia granicy pomiędzy wielką starożytnością a czasami renesansowej doskonałości, która była przecież utożsamiana z odrodzeniem się na nowo ideałów klasycznych. W takim ujęciu Średniowiecze znacznie odstawało od humanistycznych ideałów piękna oraz całej filozofii i ideologii nowego okresu, nie da się też ukryć, iż zostało uznane za epokę gorszą od tej, która nastała po nim.
Można byłoby pokusić się w tym miejscu o próbę periodyzacji tego okresu w Europie. Za fazę wstępną Średniowiecza uznaje się okres od V-X wieku, natomiast wieki XI-XII to jego pełen rozkwit. Zaś na zmierzch epoki przypada czas pomiędzy wiekiem XIV a XV.
Aby odkryć całe bogactwo tej epoki należy sięgnąć bardzo głęboko, do samych początków nowożytnej Europy, które mimo wielowiekowych badań, nadal kryją wiele zagadek.
Już samo określenie granic czasowych Średniowiecza na kontynencie europejskim jest niezwykle trudne. Większość historyków skłania się za uznaniem roku 476 n.e. za początek tej epoki. Poprzez upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego i obalenie ostatniego cesarza Romulusa Augustusa, germański władca o imieniu Odoaker, stworzył na gruzach starożytnej Italii, zupełnie nowy twór państwowy znajdujący się pod zwierzchnictwem Bizancjum. Zaś rok 1453 i upadek Cesarstwa Bizantyjskiego, uznawane są umownie za koniec Średniowiecza w Europie.
Niemniej jednak dokładne określenie granic czasowych tej epoki jest praktycznie niemożliwe. Był to bowiem wielowiekowy proces obejmujący szereg dynamicznych zmian, zarówno na polu filozofii, kultury i sztuki, jak i w zakresie reorganizacji struktury państwowej z całą jej administracją. Transformacja ta doprowadziła w końcu do przejścia antyku w zupełnie nową epokę wieków średnich. Warto też wspomnieć o różnicach, jakie wystapiły w trakcie tego procesu, w poszczególnych krajach Europy Zachodniej. Przekształcenia te nie miały bowiem charakteru równomiernego. Czynnikami determinującymi jego szybkość były m.in.: położenie geograficzne, czy poziom zaawansowania rozwoju gospodarczego i kulturalnego. Stąd proces ten były długotrwały i dość zróżnicowany w różnych państwach starego kontynentu.
Łacińska nazwa media aetas - wieki średnie lub medius aevus - wiek średni, została wprowadzona przez pierwszych chrześcijan na określenie czasów w których żyli. Uważali oni bowiem, iż okres Średniowiecza był rodzajem pewnej granicy - interwałem pomiędzy pierwszym a powtórnym przyjściem Chrystusa na ziemię. Potem nazwa ta została utrwalona przez uczonych humanizmu, jednak w nieco innym znaczeniu. Według nich bowiem - wieki średnie były czasem mrocznym, pełnym umysłowej ciemnoty i jakże różnym od współczesnego im humanizmu, który dał przecież początek epoce Renesansu. Toteż w XV i XVI wieku głównym celem definiowania Średniowiecza, jako tzw. media tempora (czasy średnie), była próba określenia granicy pomiędzy wielką starożytnością a czasami renesansowej doskonałości, która była przecież utożsamiana z odrodzeniem się na nowo ideałów klasycznych. W takim ujęciu Średniowiecze znacznie odstawało od humanistycznych ideałów piękna oraz całej filozofii i ideologii nowego okresu, nie da się też ukryć, iż zostało uznane za epokę gorszą od tej, która nastała po nim.
Można byłoby pokusić się w tym miejscu o próbę periodyzacji tego okresu w Europie. Za fazę wstępną Średniowiecza uznaje się okres od V-X wieku, natomiast wieki XI-XII to jego pełen rozkwit. Zaś na zmierzch epoki przypada czas pomiędzy wiekiem XIV a XV.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz